De ellende begon in de tijd van de enige telefoon bij buren kilometers ver weg, en de aanleg van stromend water op het platteland, met het fototoestel van mijn ouders. Met een rolletje deed je een half jaar, en ontwikkelen duurde een week bij de enige fotograaf in de grote stad.   

Meer dan zestig jaar later blijkt dat het nooit meer goed gekomen is: ik heb de kinderen de deur uit gejaagd met mijn eeuwige gefotografeer en vogels wenden zich vermoeid af wanneer ze mijn camera zien. Mijn vrouw en honden zijn er gelukkig nog. Net als een berg versleten camera's, en een heleboel foto's om te delen. Ze zijn de moeite waard, vind ik.

Heel veel plezier ermee. 

Een tip: wanneer je op mijn foto's klikt, worden ze vergroot.